Po prostu nie umiesz się myć [Levi x Hanji]

Ogromny las spowijał mrok, a zimne krople deszczu nieprzyjemnie uderzały o jego wściekłą twarz. Co chwilę popędzał spienionego konia. Mknął jak szalony, oby tylko zdążyć, oby nie było jeszcze za późno. Wysłał ich tylko na rutynowy zwiad sprawdzonej już wcześniej okolicy. Wszystko powinno być w porządku, ale nie było. Gdy kilkanaście minut temu rozkoszował się widokiem gwiazd na nocnym niebie, przeszyła go wściekle czerwona łuna i już wiedział. Odgłos kopyt uderzających w leśną ścieżkę zagłuszył nagle ryk tytana. Był blisko, czuł to każdym skrawkiem napiętego ciała. Zaledwie sekundę po tym, jak odpalił swój sprzęt, potwór uderzył w konia. Musiał się nim zająć, natychmiast. Ciemność była przytłaczająca, a zacinający deszcz jeszcze bardziej utrudniał widoczność. Wtedy kapralowi błysnął kawałek szyi i nawet się nie zawahał. Zmienił kierunek lotu, po czym bez zbędnych ceregieli zatopił w nim ostrza. Gigant opadł z hukiem na ziemię, jednak zamiast zwyczajnej ulgi przyniosło to mężczyźnie dreszcz niepokoju. Teraz widział wyraźnie. Tytan nie był sam. Jeszcze trzy, nie, cztery. Gdzie, do cholery, była grupa, którą tu wysłał? Armin, Petra, Auroro i Hanji. Ta głupia okularnica miała nimi dowodzić! Jeśli, któremukolwiek się coś stanie, to wyciągnę ją nawet z bebechów tych obleśnych tytanów. –myślał, coraz mocniej zaciskając dłonie na  mieczach. Lodowaty wiatr przeszył mokre ubrania na wylot wywołując drętwienie całego ciała. Jego oczy wodziły za koślawo poruszającymi się stworzeniami. Jeden z nich miał coś przy ustach. Kapral wytężył wzrok i dopiero wtedy dostrzegł pelerynę, z zakrwawionymi Skrzydłami wolności. Napiął się jak kot gotowy do skoku, ale jego uwaga została rozproszona przez długi gwizd. Spojrzał w stronę skąd dobiegał odgłos. Na jednej z pobliskich gałęzi stały trzy osoby. Dwie drobne, przygarbione, pewnie ranne oraz jeden potężny mężczyzna. Levi wystrzelił się w ich stronę, rykoszetem zabijając najbliżej stojącego tytana.

-Melduj. –warknął, gdy tylko dotknął stopami podłoża. Auroro zasalutował, po czym lekko przygaszonym głosem oznajmił.

-Już wracaliśmy. Z północy zaszło dwóch 15-metrowców. Zabiliśmy ich, ale szybko nadeszli kolejni. Petra i Armin zdjęli trzech, ich sprzęt jest bezużyteczny. Razem z Hanji zdjęliśmy czterech. Później zniknęła mi z oczu. Wróciłem tu na resztce gazu. – W kapralu, aż zawrzało. Gdzie ta pieprzona dziewucha, która denerwowała go nawet sposobem oddychania?!  Jego kobaltowe oczy zabłysły szałem, jednak twarz wciąż pozostała tak samo zimna jak na co dzień. To była peleryna Hanji. –pomyślał jeszcze bardziej potęgując swój gniew. Bez słowa skoczył w dół, aby niczym na jednym wdechu zniszczyć  wszystkich. Wykonał swój popisowy wiraż, a potem stanął na ziemi, wśród dymiących ciał. Jednakże jego złość wciąż wrzała. Chciał zabić ich więcej, chociażby ze stu. Przez nich Hanji… Uniósł głowę ku niebu, aby deszcz mógł obmyć spocone skronie. Od śmierci swoich towarzyszy z podziemia wiedział, że nie powinien przywiązać się już do nikogo, a jednak. Była przy nim odkąd tylko wstąpił do wojska, już tyle lat. Od dłuższego czasu przyłapywał się na tym, że wstając codziennie rano myśli o niej. Później parzył kawę, szedł do jej pokoju i przenosił śpiącą znad biurka do łóżka, aby chociaż na chwilę mogła odpocząć. Teraz nie wyobrażał sobie bez niej życia. Miał ochotę krzyknąć, ale coś ścisnęło mu płuca.

-Levi uratowałeś mi życie! – Dopiero wtedy mężczyzna dostrzegł ściskającą go osobę. –Myślałam, że już po mnie. – Odsunął brunetkę na odległość swoich ramion nie mogąc dowierzyć własnym oczom. Przed chwilą ją opłakiwał, a teraz może znów trzymać w ramionach. Wziął głęboki wdech i patrząc jej głęboko w oczy powiedział:

-Ufajdałaś mnie. – Faktycznie Hanji ociekała krwią pomieszaną z cuchnącą śliną tytana. Zdjął z ramion pelerynę, po czym założył kobiecie. Była zdezorientowana, dziękując Bogu, że kapral nie może zobaczyć jak się rumieni. Niespodziewanie przejechał dłonią po jej pośladkach. Pomyślała przez ułamek sekundy, że to próba molestowania, któremu pomijając okoliczności wcale by się nie broniła, ale on tylko przerzucił ją sobie przez ramię i wystrzelił sprzęt do trójwymiarowego manewru. Po tym całą piątką czekali na grupę jadącą gdzieś za Levi’em. Dotarła znacznie wolniej niż on, bo musieli załadować dodatkowy sprzęt i przyprowadzić kilka koni więcej. Byli pewni, iż kapral zajmie się wszystkim zanim dojadą. Hanji siedziała w siodle tuż za jego plecami, wciąż trajkocząc, jak to zjadł ją tytan, ale kiedy wbiła mu ostrze w język otworzył usta i wyskoczyła. To zmęczone trajkotanie pomimo swojego zwykle irytującego charakteru, teraz go uspokajało. Mógłby słuchać tego godzinami. Jakieś dziesięć minut przed przyjazdem do siedziby żołnierzy położyła głowę na jego ramieniu, przez co jeszcze wyraźniej czuł zapach tytana.

-Osobiście dopilnuję, żebyś się umyła. –warknął oschle.

-Daj spokój! Wiesz ile to próbek?! To fascynujące! Będę w końcu mogła porządnie zbadać ich ślinę!

-Tak, tak, ale najpierw się wykąpiesz.

Stał pod łazienką słuchając jak siedząca wewnątrz kobieta podśpiewuje pod nosem. Skąd ta głupia baba ma tyle radości w sobie? –myślał oparty o ścianę. W końcu usłyszał zgrzytnięcie zamka.

-O! – Wyraźnie ucieszyła się na jego widok, nawet nie skrępowana tym, że stała w samym ręczniku. –Kapralu Krótki, zajęłam ci łazienkę? – Zaśmiała się wesoło dostrzegając jak nieznacznie zmarszczył brwi. Ostatnia osoba, która go tak nazwała wylądowała w szpitalu, ale ona miała taryfę ulgową.

-Wracaj tam okularnico. – Zupełnie zbił ją z tropu. Przechyliła lekko głowę przyglądając mu się bacznie. –Do wanny idiotko. Wciąż śmierdzisz jak jeden z nich. – Zrobiła krok w przód, tak, że ich nosy niemal przyległy do siebie końcówkami.

-Ale nie odejdziesz, prawda? – Zaskoczony tą nagłą bliskością próbował uspokoić kołatające serce. Złapał za czubek jej mokrej głowy i ze znaną dla siebie oziębłością obrócił ją w stronę łazienki. Każda normalna kobieta uznałaby to za odrzucenie, jednak Hanji czując jak jeszcze bardziej zmniejszył odległość, tylko wstrzymała oddech.

-Nie, dopóki poziom twojej czystości nie będzie zadowalający. – Poczuła dreszcz podniecenia, kiedy wymruczał jej to do ucha. Zniknęła za drzwiami, a staremu żołnierzowi zabuzowała wyobraźnia, po usłyszeniu opadającego na ziemię ręcznika. Zawrócił ją tam jeszcze raz nieusatysfakcjonowany wtórną kąpielą. Nie obchodziły go rany i zmęczenie, które nosiła. Ukryta pod lekkomyślnością i zbytnią emocjonalnością drzemała w niej siła, wielka siła, a Levi doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Po trzecim myciu stanęła przed nim wyczerpana, jak jeszcze nigdy. Zlustrował rozgrzane, prawie nagie ciało wzrokiem, pociągnął nosem i ostatecznie cmoknął z niezadowoleniem. Westchnęła rozgoryczona.

-Tobie nie można dogodzić, pedanciku. – Odwróciła się z zamiarem odejścia, ale obiema rękami chwycił ją za talię i przycisnął mocno do swojej piersi. Boże, co ja znowu wyprawiam? –powtarzał sobie w myślach. Takie sytuacje były rzadkością, ale już miały miejsce kilkakrotnie. Zawsze tuż po tym, jak któreś zbytnio przechyliło swoje istnienie w stronę śmierci.

-Nie moja wina, że nie umiesz się myć. – Czuł jak oparta o niego plecami kobieta rozpływa mu się w ramionach. W mgnieniu oka podniósł ją nad ziemię, przez co kurczowo chwyciła go za szyję.

-Jesteś okropny, wiesz? –szepnęła zmęczona delikatnie sunąc palcem po otarciach od pasów do trójwymiarowego manewru widocznych pod koszulą kaprala. Miała takie same, przypominające o sobie przy każdym ruchu.

-Wiem. – Szedł do pokoju kobiety obiecując sobie, że kiedy tylko tam dotrze położy ją na łóżku i odejdzie. Zrobił tak. Zaciskając zęby nacisnął klamkę chcąc wyjść, jednak ciszę przeszył uwodzicielki głos.

-Już idziesz? – Kątem oka dostrzegł zgrabne nogi oświetlone łuną wschodzącego za oknem słońca. Nerwowo przeniósł wzrok z powrotem na drzwi. W piersi serce dudniło mu jak oszalałe, a do tego mógłby przysiąc, że kołnierzyk chciał go udusić. Podłoga skrzypnęła cicho, kiedy postawiła na niej stopy. Był pewny, chwilę później na ziemi wylądował również mokry ręcznik. Uporczywie wbijał oczy w to samo miejsce. –Levi, to zajęło nam już zbyt dużo czasu, nie sądzisz? – Położyła dłonie na jego biodrach, a potem przesunęła w stronę sprzączki paska od dolnej części uzbrojenia, której nigdy nie zdejmował. Chwycił jej ręce, gdy zaczęła go rozpinać.

-Niby co? –syknął wciąż odwrócony plecami.

-Daj spokój. – W końcu uporała się z zamkiem i zadowolona z siebie dodała. –Możemy to robić jako przyjaciele. Nie musisz mnie kochać. – W tamtej chwili czuł się jakby nie w swoim ciele. Najsilniejszy żołnierz ludzkości nigdy nie powinien pozwolić sobie na takie coś, a już zwłaszcza za murami. Jednakże odwrócił się gwałtownie, objął smukłą talię oboma rękami i przycisnął z całej siły do siebie. Kobieta jęknęła cicho tuż przed jego nosem.

-A jeśli kocham? – Oboje przymknęli oczy, więc kapral mógł tylko czuć jak kobieta drży i uśmiecha się, w ten swój szaleńczy sposób. W odpowiedzi pocałowała go gorąco. Levi rozluźnił mięśnie, poczuł jej smak, wiedział, że nie musi szukać już nikogo innego.

Błagam powiedzcie, że się podobało! 

Ale tak serio. Jak wyszło?